ANOREKSJA – jak pomagać

Anoreksja jest chorobą – to nie jest wada charakteru ani defekt rozumu.

Słowo anoreksja pochodzi od greckich słów an – pozbawienie, orexis – apetyt.

Zapewne dlatego anoreksja jest mylnie określana jako jadłowstręt czy zaburzenie łaknienia.

Istota anoreksji jest zupełnie inna.

Anoreksja rozpoczyna się zwykle od odchudzania się czyli od potrzeby utraty zbędnych kilogramów wagi ciała. Potrzeba ta jest konsekwentnie realizowana i zostaje dodatkowo wzmacniana pozytywnymi komentarzami rówieśników i osób dorosłych. Jednak osiągnięcie wcześniej zaplanowanej wagi ciała nie kończy procesu odchudzania, a co ważniejsze wyznaczony zostaje kolejny próg wagowy, który po jego osiągnięciu zostaje zastąpiony jeszcze niższym. Osoba taka traci kontrolę nad procesem odchudzania, a wtedy do głosu dochodzą mechanizmy anoreksji, które w sposób nieświadomy powodują szkody fizyczne oraz emocjonalne u osoby chorej na anoreksję. Osoba taka staje się drażliwa na punkcie jedzenia, a wszelkie uwagi na temat jej szczupłości jedynie wzmacniają potrzebę dalszego chudnięcie. Rozpoczyna się kłamanie, ukrywanie lub wyrzucanie jedzenia oraz udawanie, że czynność jedzenia sprawia przyjemność. Osoba chora na anoreksję zaczyna ubierać się w luźne ubrania aby ukryć swoją szczupłość i zaczyna przeżywać silną satysfakcję związaną z kontrolą nad własnym ciałem. Przeżywa również silny lęk przed przytyciem, który nie zmniejsza się nawet wtedy gdy chudnięcie postępuje.

Z powyższych powodów anoreksję należy traktować jako zespół uzależnienia od procesu chudnięcia, w którym występują wszystkie mechanizmy występujące w uzależnieniach klasycznych tj. od nikotyny czy alkoholu. Utrata kontroli nad procesem chudnięcia powoduje m. in.:

· niemożność powstrzymania się od dalszej redukcji masy ciała

· ciągły przymus ograniczania ilości jedzenia

· obsesyjne myślenie o wadze ciała (waga i wygląd są głównym problemem życiowym)

· konsekwentne, dalsze odchudzanie się pomimo zauważalnych szkód fizycznych, emocjonalnych i rodzinnych

· izolację osoby chorej na anoreksję, której jedynym życzeniem jest aby inni pozostawili ją w spokoju by mogła się dalej odchudzać

Przykłady takich zachowań zostały bardzo dobrze opisane na podstawie własnego doświadczenia na stronie www.anoreksja.org

Czynnikiem wzmacniającym rozwijanie się anoreksji są warunki życia osoby chorej na anoreksję i stosunek osób bliskich zarówno do niej samej jak i problemów o jakich im mówi.

Co jest przyczyną anoreksji?

Podstawowym czynnikiem utrzymującym osobę chorą na anoreksję w jej chorobie jest stan zmienionej świadomości na skutek pozbawienia mózgu substancji odżywczych. Stan zmienionej świadomości jest subiektywnie bardzo atrakcyjny i dlatego osoba chora na anoreksję stara się nie jeść aby ten stan utrzymywać nieprzerwanie. Potrzeba utrzymywania stanu zmienionej świadomości jest tak silna, że nawet bardzo już widoczne oznaki wyniszczenia organizmu nie są sygnałem do zaprzestania odchudzania się.

Dlatego też konieczna jest interwencja z zewnątrz i leczenie osoby chorej na anoreksję.

Leczenie anoreksji

Jedyną skuteczną formą leczenia jest psychoterapia prowadzona przez terapeutę znającego problem anoreksji. Stosowanie nakazów, zakazów czy też innych „chwytów psychologicznych” jest nieskuteczne, a co ważniejsze może spowodować u osoby chorej na anoreksję zdecydowany opór przed przyjęciem pomocy.

Zazwyczaj osobami zapadającymi na anoreksję są kobiety w wieku 15-21 lat. Dlatego też pomoc im oferowana musi być bezwzględnie dostosowana do ich wrażliwej psychiki i emocji.

Więcej o formie pomocy, którą oferuję można znaleźć w zakładkach „Dla kobiet i o kobietach” oraz „Komu i jak pomagam”.

Lekceważenie problemu w początkowej fazie anoreksji lub wyczekiwanie „aż samo minie” jest niczym innym jak wyrażaniem swojej zgody na pełne rozwijanie się anoreksji. Zmuszanie do jedzenia czy zamykanie osoby chorej na anoreksję w szpitalu psychiatrycznym jest zbrodnią. Reagować należy spokojnie lecz zdecydowanie i zgłosić się jak najszybciej do psychoterapeuty niezależnie do tego czy jesteś osobą chorą na anoreksję czy jej rodzicem. Nie można leczyć anoreksji na siłę czy „za karę” choć czasami, aby uratować osobę chorą na anoreksję od śmierci, trzeba zastosować karmienie dożylne. Takie działanie – choć konieczne, jest wynikiem wielomiesięcznych zaniedbań osób z najbliższego otoczenia i wyrażaniem ich milczącej zgody aby osoba chora na anoreksję wyniszczała się. Prawie nigdy nie zdarza się aby osoba chora na anoreksję sama zgłosiła się po pomoc. Prawie zawsze do terapeuty zgłasza się pod naporem osób z najbliższego otoczenia.

Jeżeli kochasz – reaguj: nie daj zwyciężyć anoreksji…